Polska jest krajem bardzo zróżnicowanym. Mamy w różnych rejonach różniącą się nieco kulturę, ludowe stroje, język, zwyczaje, powiedzenia i tym podobne. Ze względu na owo zróżnicowanie jesteśmy też narodem bardzo ciekawym. Jeśli chodzi o przyczyny tych różnic, to są one dosyć skomplikowane, ale generalnie wywodzą się z naszej burzliwej historii. Przez ponad sto lat byliśmy przecież pod zaborami, nie wspominając już o ciągłych zmianach granic na przestrzeni wieków. Przez ogromny okres byliśmy także państwem wielokulturowym, dlatego też nasze zwyczaje i język są dziś tak bogate. Niestety ma to nie tylko plusy, ale również minusy. O każdym niemal regonie w Polsce panują pewne stereotypy, w dużej mierze negatywne. Nie powinno to jednak zmieniać faktu, że kulturę warto poznać, a jej odmienność – pielęgnować. Jednym z ciekawszych regionów jest Wielkopolska. Na pierwszy rzut oka różnice nie są znaczne, a jednak. Poznaniacy uchodzą za osoby skąpe i mało komunikatywne. Wiele osób sądzi, że mieszkańcy napływowi nie mają większych szans na integrację. Skąd to przekonanie? Czemu Poznaniacy są kojarzeni raczej negatywnie? Skąd biorą się początki takiego przekonania, jacy Poznaniacy są rzeczywiście, a jakie krążą o nich pogłoski? Po pierwsze warto zauważyć, że mianem Poznaniaka określa się nie tylko mieszkańców miasta Poznania, ale także mieszkańców niemal całej Wielkopolski, a na pewno – okolic metropolii. W gwarze nazywani oni są Pyrami lub po prostu Poznaniakami. Większość cech przypisywanych Poznaniakom jest po pierwsze cechy typowo miejskie, a po drugie – bliskie stereotypom, które przypisujemy Niemcom. Nie be powodu oczywiście. Teren Wielkopolski znajdował się pod zaborem Pruskim. Stąd dwie teorie o źródłach tych stereotypów. Pierwsza to taka, że Poznaniacy nabyli swoje cechy po prostu od Niemców. Druga – nieco przychylniejsza – mówi o tym, że chytrości i sprytu nabyli Poznaniacy właśnie po to, by móc działać przeciwko zaborcy. No właśnie, ale przyjrzyjmy się bliżej zespołowi cech typowego Poznaniaka. Po pierwsze jest to wspomniana chytrość. Cecha niezbyt przyjemna. Dalej wcale nie jest lepiej. Jest to bowiem nadmierna oszczędność, a nawet skąpstwo oraz przesadny legalizm. Jednak cechy te można rozumieć również w pozytywny sposób. Ten zespół cech oznacza bowiem nic innego, jak gospodarność i poszanowanie dla prawa. Poza tym Poznaniacy mają być pracowici, punktualni i niezwykle praktyczni. Wszystkie te cechy są ze sobą powiązane i składają się na człowieka twardo stojącego po ziemi. Cechą wyjątkową Wielkopolski jest również gwara. Poznaniacy mówią w typowy dla siebie sposób i przyznać trzeba, że wiele z niej można wyczytać przypatrując się językowi niemieckiemu. Gwara poznańska charakteryzuje się niemieckim szykiem zdania oraz licznymi wtrąceniami, zapożyczonymi właśnie z języka niemieckiego. Charakterystycznym dla gwary jest także tak zwany zaśpiew, który polega na wydłużeniu ostatniej sylaby i podniesieniu głosu wyżej. Wymawiane są także inaczej pewne sylaby,. Na przykład oł zamiast eł, uł zamiast ił, a także y zamiast e, oraz wiele, wiele innych. Zmiana dotyczy nietypowych zaimków, przestawionego szyku zdań, licznych uproszczeń w wymowie, zamiany końcówek oraz na przykład dodatku słowa „nie” oraz „tej” do wielu zdań. Pewne elementy gwary poznańskiej są charakterystyczne dla całego zaboru pruskiego. Inne – dotyczą jedynie miasta i jego okolic. Ma to związek z tym, na ile gwara jest wynikiem zapożyczeń z języka niemieckiego, a na ile wytworzyła się w obrębie pewnej kultury miejskiej. Nad gwara poznańską, podobnie jak nad kulturą tego rejonu prowadzonych jest wiele badań obejmujących język, zwyczaje i historię mieszkańców Wielkopolski. Dzięki tym badaniom mamy nadzieję jak najwięcej z tej odrębności – która powoli się zaciera – zachować. Odrębna dla tego rejonu jest również kuchnia. Furorę robią tu przede wszystkim ziemniaki. Ze względu na ich popularność w tym rejonie, wszystkich Poznaniaków nazywa się Pyrami. To chyba zresztą jedyny taki przypadek, gdy o nazywaniu tak a nie inaczej mieszkańców jakiegoś rejonu decyduje kuchnia. Kuchnia zresztą dość charakterystyczna. Do najbardziej typowych poznańskich dań należą tak zwane „ślepe ryby” (zupa z ziemniaków), czernina z kaczki, eintopf (gęsta zupa z jarzyn)i wiele rodzajów dań z ziemniaków, takich jak szare kluchy, placki ziemniaczane, pyry deptane oraz ziemniaki w mundurkach. Wszystkie wymienione odrębności Poznaniaków: kuchnia, język, zwyczaje, kultura i historia, składają się na spójna i niezwykle bogatą całość. Jeśli chcesz ją poznać – musisz poświęcić czas i wykazać się cierpliwością. Wielkopolska z pewnością nie od razu odkryje przed Tobą wszystkie swoje karty.
